Evangeliseren in Rio

Ons lange weekeinde in Iguazú was heerlijk. Fijn om even een paar vakantiedagen samen tussendoor te hebben!

Fijn om te weten dat er voor ons gebeden wordt. De lange busreis van Iguazú naar Rio is bijzonder goed gegaan. We hebben mogen ervaren dat God gebeden verhoord. Micha heeft tijdens de reis van 24 uur nog geen 10 minuten gehuild. En opeens leek hij niets liever te doen dan bij ons op schoot te slapen!

We zijn inmiddels alweer een week in Rio. De eerste dag gingen we meteen aan de slag. ’s Morgens organiseerden we spelletjes voor kinderen in een arme buurt. Met daarbij ook een toneelstukje om over Jezus te vertellen.

’s Middags sloten we aan bij een andere groep die met tientallen vlaggen van allerlei landen over de boulevard bij het olympisch dorp liep en de volgende dag op de Copacobana; de boulevard bij het beroemde strand van Rio. Ze hadden ook dansers en deden kleine optredens. Dit trok nogal de aandacht en als de mensen vroegen wat er aan de hand was, konden we vertellen over de boodschap van onze outreach: vrede voor alle naties.

Ik moest zelf best even wennen om met een grote groep op te trekken. Als we met z’n tweeën zouden zijn, zouden we bijvoorbeeld op zijn minst even op een terrasje een colaatje hebben gedronken als je dan toch zomaar op de Copacabana bent! We zouden uit gaan zoeken of we een olympische wedstrijd mee konden pakken. Natuurlijk zouden we een wandeling naar het beeld El Salvador inplannen. Maar nu zijn we in een groep, waarvan een groot gedeelte niet veel te besteden heeft en als we ergens zijn wil de leiding, begrijpelijk, dat we zoveel mogelijk bij elkaar blijven.

Gelukkig kwam kort daarna het besef dat ik hier ook niet ben om de toeristische dingen te doen en had ik wat meer vrede met onze beperkte vrijheid. Gisterenochtend waren we in één van de achterstandwijken van Rio en die ochtend was mijn mooiste moment in Rio tot nu toe. En ik denk veel specialer dan een drankje doen op een beroemd strand of op de foto gaan met El Salvador.

We gingen samen met twee ywam-ers en een dominee, wiens kerk vlakbij de wijk staat. Toen we erheen liepen zei ik nog tegen Henk, dat het niet echt leek alsof we een krottenwijk inliepen, totdat we ineens een zijsteegje in gingen en over een smalle brug liepen. En daar zag Rio er ineens heel anders uit. De straten waren onverhard met overval troep. Er stonden kleine huisjes met kapotte deuren en vreemde verdiepingen. Er liepen honden die er vreselijk uit zagen.

We wandelden door de wijk en de dominee en de ywam-ers spraken heel relaxed mensen aan. Ik kon van het Portugees niets verstaan, maar later hoorde ik van iemand anders dat ze direct to the point kwamen. Niet eerst een praatje maken of erachter komen of de mensen christenen zijn, maar meteen vertellen: zelfs als je denkt dat niemand je ziet, dat niemand om je geeft, God houdt van je!

De mensen die aangesproken werden reageerden heel vriendelijk. Zelfs de jongens die ik (misschien toch een beetje nerveus) als ‘de gangsters’ inschatte, groeten (soms verlegen lachend) terug.

We hadden mooi materiaal om uit te delen: een boekje gelinkt aan de olympische spelen over de wedloop van het leven. Toen er achter ons een vrouw naar buiten kwam, liep ik samen met iemand terug om haar een boekje te geven. Ze had een zoontje, iets ouder dan Micha, die ze buiten in bad zette. We wisselden onze namen uit en ik mocht voor haar bidden. Het was een bijzonder moment voor mij. We hebben goed nieuws en veel mensen, niet alleen in dit soort wijken, kunnen goed nieuws goed gebruiken!

Daarna kwam iemand naar ons toe om te vragen of we voor een jongen wilde zingen en bidden die gehandicapt was geworden. Natuurlijk wilden we dat, maar de man moest vervolgens geduldig zijn, want overal onderweg hadden we kleine gesprekjes.
Toen we bij de jongen aankwamen, stond de familie en een aantal buurjongens op ons te wachten. Ik vond het eerlijk gezegd hartverscheurend. Het was nog maar een jongetje. Hij zat in een rolstoel en kon een groot gedeelte van zijn lichaam niet bewegen. Hij woont ook niet bepaald in een rolstoelvriendelijke omgeving. Om geen tranen te laten zien bleef ik niet naar de jongen kijken, maar toen ik later terug keek zag ik hoe hij genoot van het zingen en de aandacht! Hij stak voortdurend zijn duim omhoog. Wat had ik daar graag een wonder van genezing meegemaakt, maar misschien was het wonder dat de jongen genoot en dat hij zichtbaar omringt was door de liefde van zijn vader en moeder. Toch vond ik het moeilijk, Jezus heeft toch ook gezegd dat er wonderen zullen gebeuren onder degenen die tot geloof komen? (markus 16) Later die dag las ik in 2 korintiers 1 dat Paulus vertelt dat hij het zeer moeilijk had gehad. God had hun problemen niet zomaar opgelost. Paulus weet dat dat is omdat God wil dat we ons van Hem afhankelijk weten en dat we leren om op Hem te vertrouwen. Als christen hebben we ook altijd de troost dat we mogen weten dat het leven hier in verhouding maar heel kort is. En dat het lijden hier niet opweegt tegen de vreugde die we straks mogen meemaken.
Ik besefte weer hoe belangrijk het is om anderen ook te vertellen van de hoop en troost die we mogen hebben!

Liefs uit Rio!